Beste mensen, bij deze willen wij nog even reageren op onze reis naar Spanje. Wij hebben ervan genoten en kijken er met plezier op terug. De groep onder elkaar klikte prima, het was een familie. Ook op de laatste dagen kijken wij positief terug,het was een hele ervaring om zo iets mee te maken, maar iedereen bleef rustig en namen het maar zoals het zich voor deed ,er werd zelfs nog gelachen met het uit delen van de sneetjes brood 's morgens. We hebben bewondering voor Toos en Piet die alles in goede banen leiden en vooral Wim met zijn stuur kunsten die ons allen weer goed bij het hotel bracht. Zelf de meisjes in het hotel waren erg begaan met ons. Het was erg fijn de ontvangst in Maastricht waar de begeleiders  in de bloemen werden gezet en het thuis front ook zo met ons mee leefde HARTVERWARMEND.Wij hebben er genoten  een ervaring rijker en zeker geen trauma opgelopen. Wim Toos en Piet  nogmaals hartelijk dank.  Vriendelijke groeten, Cees en Ria van Son.

Het was de eerste keer dat ik met Hartpatienten op reis ging, en na een wat moeizame communicatie stapte ik met gemengde gevoelens in de bus. Al heel gauw echter, met de regie van Wim Godding, voelde ik me op mijn gemak en voelde ik een leuke vakantie tegemoet te gaan. En ik moet zeggen, het was allemaal voortreffelijk georganiseerd, Brighton een fijne plaats voor een kort verblijf, het hotel zeer comfortabel, de uitstapjes zeer de moeite waard, de sfeer in de bus heel ontspannen. En dat laatste was in de eerste plaats te danken aan de chauffeur en reisleider, Wim Godding, voor wie geen moeite teveel was om het zijn groep naar de zin te maken. Hij is een perfecte gastheer. En de aanwezigheid van de medische begeleiding , Piet en Toos, was rustgevend. Kortom, een heerlijke reis, en Brighton voor U een plek om terug te keren. Ikzelf denk nog wel eens vaker met hartbrugreizen mee te zullen gaan. Vriendelijke groeten

Hierbij een verslagje van onze reis naar Brighton. We waren jaren niet in het buitenland geweest en durfden het met medische begeleiding van Toos en Piet aan. Het was een fantastische ervaring mede ook door de geweldige chauffeur Wim Godding en gaan zeker weer een keer mee. Met prima weer vertrokken we uit Breda. Door België richting Calais. Er viel wat regen en daardoor was de overtocht er een met wat grauwe luchten. Onze goede chauffeur Wim en de medische begeleiders Toos en Piet waren voor ons de mensen waar we op terug konden vallen voor als er onverhoopt met ons (het merendeel was hartpatiënt), iets zou gebeuren. Niets dan lof voor deze mensen. Na een schitterende heenrit vanaf Dover naar Brighton arriveerden we op de boulevard bij het Holiday Inn hotel. Grote geriefelijke kamers en het ontbijt- en warme buffet waren werkelijk voortreffelijk. De volgende dag werden we bij de pier afgezet en liepen even later in The Lanes, het gezellige oude stadsdeel met veel winkeltjes en pubs alles opgefleurd met heel veel bloemen. Op de afgesproken tijd en plaats werden we weer opgehaald. Verder brachten we een bezoek aan the Royal Pavilion in Brighton, de prachtige tuinen van Sissinghurst, de krijtrotsen, Beachy head, de Seven Sisters en Eastbourne (mooie boulevard en oude pier) en het door Wim in een Duits gidsje ontdekte oude plaatsje Alfriston. Met veel stuurmanskunst loodste Wim de bus door de zeer smalle straatjes. Voorts brachten we op de voorlaatste dag een bezoek aan het openluchtmuseum van Weald and Downland in Singleton. Daar was die dag toevallig de jaarlijkse ‘rare breedshow’ (show met zeldzame soorten boerderijdieren). Een typisch Engels evenement met grote en kleine tenten op een grote grasvlakte. We hebben daar geleerd geduld te hebben en in de rij te staan voor een glas biologische appelsap van de boerderij. Wim was niet alleen chauffeur, maar wierp zich op als rolstoelbegeleider en tevens maakte hij de mooiste foto’s. Jammer genoeg brak ook de laatste dag aan voor de terugreis. Deze ging in tegenstelling tot de heenreis geheel over de drukbereden motorways naar Dover. De overtocht naar Calais ging over een vlakke zee met zicht op de cliffs van Dover en de Franse kust. Vanuit Calais in een ruk naar Breda in de zeer comfortabele bus met airco. We zijn zeer tevreden over onze eerste Hartbrugreis. Het was een zeer ontspannen reis en we verheugen ons op de volgende.

Enige reacties van onze reis naar Engeland. We hebben een geweldige vakantie gehad, we wisten niet dat het daar zo mooi was. Een prima hotel en door Wim goed voorbereid. We hebben heel veel gezien en een fijn gezelschap. Wat hebben wij genoten van de reis. De boottocht naar Engeland was ook heel leuk. Dit is best een aanrader. Trouwens alle reizen die wij mee gemaakt hebben waren goed. Tot in de sneeuw in Spanje toe. Wij gaan dan ook volgende maand voor de elfde keer weer graag mee. Toos en Piet heel veel dank voor de zeer goede zorgen.

ROERMOND – De triomfantelijke najaarszon spiegelt zich in de frisgewassen ramen van de touringcar. Dit is een dag om te juichen, om je heerlijk te voelen. Er staat immers iets moois te gebeuren! Een opwekkende herfstdag als start van een nieuw avontuur. De hemel kleurt kristalblauw, de thermometer prikt 16 graden, een stevige bries blaast de longen vol en geeft lucht. Zó’n dag dus…! Maar meneer De Winter? Die fronst en kijkt strak voor zich uit. Krampachtig werpt hij een blik op de mobiele kofferset. Zijn vrouw wroet tamelijk nerveus in haar handtas. De gezichten van het echtpaar staan gespannen. De stress van het paar is verklaarbaar. Het is de eerste keer dat zij weer samen op reis gaan, net als vroeger. Nu in gezelschap van ’hartgenoten’, verenigd in de stichting Hartpatiënten Nederland. Het is tevens het einde van een ’zelfverkozen’ isolement van vijf jaar, nadat Harm de Winter was getroffen door een infarct. Veel hartpatiënten en hun partners kampen met deze terughoudendheid om de deur uit te gaan na hun hartongeluk. Normaal verschijnsel. Hoewel het op vakantie gaan een gevoel van vrij-zijn beoogt, is zo’n eerste keer na een harttrauma vaak moeilijk. En vol angst en zorgen over hoe het zal gaan zónder die veilige haven, die ’thuis’ en zelfs de dokterspraktijk en het ziekenhuis dan in feite zijn. Bij de gezusters Hermansz met hun broer Frederik uit een noordelijk dorpje op het platteland van Groningen is de stemming al niet veel anders. Gedrieën bezetten ze een bankje onder een roodkleurende esdoorn en staren in de verte. Weinig rumoer, ook vanaf deze plek. Zelfs het herfstblad dat precies op het hoofd van Andrea terecht komt, tovert geen glimlach op de verstilde mimiek van het drietal. Verder dan: ,,Nou, het is echt herfst!” komt het niet. Ook in hun situatie is het lang geleden dat zij weg waren van de boerderij. Daarentegen praat mevrouw Thea Koevoets honderduit én druk gebarend met mevrouw Trudy ’t Zand. Ze lachen, knikken instemmend, ach ze kennen elkaar al zo lang. Uit de tijd dat ze verloofd waren. Hun mannen waren bevriend, zij werden vriendinnen. En, ze zijn al zo vaak samen op reis geweest. Samen, nadat hun echtgenoten waren overleden. Frits aan de gevolgen van onomkeerbaar hartfalen, Jos door een herseninfarct. Ze zijn in het wereldje van hartgenoten gebleven. Nog even terug naar het echtpaar De Winter. Harm kijkt eens op zijn horloge, hij zucht. Het ochtendgrijs in hun ogen is nog niet geweken. Wat is er toch aan de hand?    ,,Dit is de eerste keer na Harms hartinfarct dat we samen een uitstapje maken”, zegt Erica. ,,Geloof me, enorme overwinning! Drie jaar hebben we het uitgesteld, zijn we de deur niet uit geweest. Zelfs niet om een keer naar een restaurant of naar de bios te gaan. Want stel dat, stél…! Vrienden haalden ons over het toch eens te proberen. Om er eens echt uit te gaan. Jullie gijzelen elkaar, kregen we te horen. Een harde opmerking, die kennelijk nodig was. We schrokken ervan, maar keken elkaar aan. Want, het was wel wáár. We durfden immers nooit iets te ondernemen. Uit angst. Zelfs vrijen was er lang niet bij. Stel dat Harm van de inspanning een hartstilstand zou krijgen…” Een gesprek op de parkeerplaats in Roermond maakt veel duidelijk over de herkomst van de   lichte depressie in de opgewekte najaarszon. Maar het is prettig, vinden beiden, om even het hart te luchten. Want ook Harm de Winter wordt nu wat spraakzamer, blij dat hij even van zich af kan praten nu hem ernaar wordt gevraagd: ,,Tja, weet u, nu het moment daar is, nu we op het punt staan deze reis met Hartpatiënten Nederland te gaan maken, een paar daagjes Oostenrijk, tja, nu breekt eerlijk gezegd het klamme zweet mij uit. Zal het wel goed gaan? En wát als ik weer problemen krijg? Er is ons echter verzekerd dat langs de hele route ziekenhuizen beschikbaar zijn. En ook dat er medische begeleiding aan boord is, evenals hulpmiddelen en goede communicatieapparatuur. Dus, het zal wel goed komen. We wagen het er maar op.” En Harm de Winter toont inmiddels een verlegen glimlach. Ook voor de twee zussen, Andrea en Gerda, en hun broer Frans uit het hoge noorden bleek het de eerste keer dat zij ,,na ellende van jaren” besloten hadden de stoute schoenen aan te trekken. ,,Wij zijn ons hele leven al samen”, vertelt Gerda. ,,en wonen in hetzelfde huis dat eens onze boerderij was. Nadat die ophield te bestaan door een andere bestemming van het land en de dieren waren verkocht, overleed onze vader. Op zijn 52ste. Van verdriet over het einde van de boerderij, maar ook door een hartprobleem dat later erfelijk bleek en dat twee van ons ook bleken te hebben. Zijn levenlang had vader voor ons gezorgd. Onze moeder was al jong na een miskraam gestorven. Vader was nooit hertrouwd, daarvoor had hij geen tijd gehad… door ons én de boerderij.” Frans Hermansz blijkt een man van weinig woorden. Maar wat hij zegt is raak. ,,Toen wij óverbleven, hebben we besloten voor elkaar te zorgen. En over elkaar te waken. Vanwege dat hartprobleem, weet u wel. Al jaren zaten we thuis. Totdat onze zus Andrea op een dag zei: ’Jongens, dít gaat zo niet langer. We moeten er eens uit. En dat gebeurt nu. Maar we zitten wel in onze piepzak. Vanwege onze harten, begrijpt u.” Jan van Overveld, voorzitter van Hartpatiënten Nederland, is keer op keer verwonderd over de verhalen die achter mensen schuilen die meegaan met de hartreizen van zijn organisatie. ,,Sommige zijn fascinerend.” Waar hij zich niet meer over verbaast zijn de stille blikken, de zwijgzaamheid vooraf, de merkbare spanning voordat de reis begint. ,,Zo gaat het bijna altijd”, weet hij inmiddels. ,,De bloeddruk is hoog, de adrenaline klotst. Je merkt het aan de mensen. Inderdaad veel gespannen gezichten. Voor sommigen is het inderdaad De Grote Reis, hoewel dat ook een midweek Luxemburg of een paar daagjes Parijs kunnen zijn. Het gaat niet zozeer om de afstand, óók, maar nóg meer het van huis zijn. Voor velen is het de eerste keer. En dat geeft spanning. Ze moeten een drempel over. En ze gáán een drempel over.” En Van Overveld klinkt nu bijna triomfantelijk: ,,Moet je ditzelfde gezelschap eens zien na twee dagen…! Dan zie je niet langer stille, zwijgzame, bedremmelde deelnemers, maar lachende gezichten. Die hun twijfels en onzekerheden hebben overwonnen. Ze schrijven het ons na afloop van de reis. Hebben hun zelfvertrouwen weer terug en weten dat er een leven mogelijk is mét en na een hartziekte. En na jaren van aan huis gebonden te zijn is dat een ware bevrijding. Voor hen en voor ons, keer op keer.” Met dank aan Wim Godding en Piet Peeters voor het fotomateriaal.

De kerst reis. Het was niet zo’n grote groep 27 mensen met elkaar maar heel snel ’n eenheid en dat is wel zo prettig. Ik heb dit keer voor in de bus gezeten omdat de plaats waar ik altijd zit in genomen door een andere familie. Wim zei toen ga maar voor in zitten en dat was ook prettig want dan kon ik alles prachtig door het voor ruit bekijken. Wim reed ons overal weer naar toe door smalle straatjes of ’t geen moeite kosten en of hij dagelijks door Parijs heen tufte. Ik heb met Frans een van de groep door het Louvre gedwaald van hot naar her (enhij liep niet zo makkelijk) om de Mona Lisa re vinden. Met handen en voeten omdat ik geen woord Frans spreek is het uit eindelijk gelukt maar viel ons allebei wat tegen wat de kleuren betrof maar het is ook al zo oud ik heb een kaart gekocht en die is veel mooier maar dat is natuurlijk bij gewerkt. Toen we het bekende kerkhof bezochten waar al die grootheden liggen en ik weer koud terug kwam vroeg ik aan Piet of hij een beker chocolade voor mij wilde maken, nee zei Wim dat doe ik voor jou ga maar zitten. Ik zat maar net toen hij riep Bep doe de deur even open er willen mensen in. Druk maar op het rode knopje links onder, en ja het lukte zo ook weer dichtgedaan toen riep ga maar zitten en rijden maar. Zien jullie het voor je ik achter het stuur rijden door Parijs ik die niet eens kan auto rijden ’t Had toch nooit gegaan want Wim had de sleutels in zijn zak dat was weer grote lach salvo  maar al met al had ik nog geen chocolade Wim was het vergeten toen hij naar voren kwam dus moest weer naar achteren. We hadden alle dagen zon maar het was koud steeds om het vriespunt. De twee keer dat we in de bistro hebben gegeten was lekker en gezellig. Het hotel was ook prima, lekker eten en goede kamers. De dagen zijn omgevlogen. De laatste avond tussen het voor gerecht en hoofd gerecht heeft Piet een toespraak gehouden ter ere van mijn 40ste reis en ik een mooi aandenken kreeg waar ik heel blij mee ben. Ik heb hem ingelijst en hij hangt aan de muur zo dat ik hem elke dag kan zien. Ik vond zelf dat de verziering van de stad niet zo uit bundig als toen. Maar het was een fijne reis. Het was jammer dat door omstandigheden die ene familie naar huis moest. Ik heb nog met  hem gesproken maar hij was er blij om hij kreeg het benauwd met al die mensen om hem heen zei hij. Nu maar op naar de volgende reizen ik geniet al bij voor baat als ik tenminste het mee mag maken. Een gezond en goed jaar voor jullie alle maal en de groetjes van mij. Bep van Os

Zeer enthousiaste chauffeur, (reisleider) Wim en Toos en Piet als zeer zorgzame begeleiders die altijd (dag en nacht) voor je klaarstaan. Wij danken u voor de prettige reis. Een bijzondere ervaring op en na prettige reis naar Rome 13-3 t/m 27-3 2011. Op dinsdag 15-3 maakten we o.l.v. onze chauffeur en prima reisleider, door de geweldige vrijwilligers Toos en Piet. Een rondrit door Milaan en bezoeken o.a. La Castello. Daarna kregen wij de gelegenheid om zelf wat rond te neuzen en werd afgesproken om zo en zo laat weer bij de bus te zijn. Onderweg naar de bus kochten we nog een ijsje en waren vroegtijdig bij de afgesproken plaats. Bus nog niet aanwezig, dus maakte ik nog gauw even gebruik v.d. wc in Castello. (+ 200 afstand). Na het instappen in de bus controleerde ik een en ander en ontdekte tot mijn schrik dat mijn portemonnee  weg was. Toestemming van Wim om de route na het betalen van mijn ijsje na te lopen, zonder resultaat. De medepassagiers leefden geweldig mee. Wat nu? Eerst naar het hotel en dan op aanraden van Wim mee naar de politie om aangifte te doen. Dus naar het hotel. Ineens een kreet van Wim ‘’Koos kijk eens!’’. Iemand van de receptie van het hotel stond buiten en hield de portemonnee omhoog. Er werd gejuicht in de bus. In de portemonnee had ik boven op de pasjes het kamerpasje van het hotel in het vakje onder het plastic ‘’glaasje’’ gestopt. De man die het terug bracht had het bij de wc gevonden, het hotelpasje gezien en direct naar het hotel gebracht. Zo vertelde de receptie medewerker. Geen naam achtergelaten, helemaal niets helaas. Was dit een voorbeeld eerlijkheid of truc? Alles in de portemonnee zat nog zoals normaal, (pasje boven op). Na beraad besloten om gezien de zeer korte tussentijd (over de niet bekend km zijn), besloten we om van eerlijkheid uit te gaan. Verdere reis konden we normaal geld opnemen, dus goed gekozen. Na veel gezien te hebben kwamen we op 27-3 weer in Nederland. Op 28-3 naar inmiddels nieuwe supermarkt om allerlei dingen te kopen. Bij de kassa wil Rie betalen en het lukt niet. Nogmaals proberen geeft het aan: onvoldoende saldo.Daar sta je dan, je weet niet wat je overkomt. Dus toch bedonderd? In no time waren we bij de bank om alles te regelen. Na ons verhaal werd zorgelijk gekeken. Pasje werd bekeken, niets mee aan de hand. Dus werden de laatste opnames bekeken, en alles klopte en er waren geen extra bedragen afgeschreven. Toen bleek dat het ander tekentje op het pasje enigszins beschadigd was en dat waarschijnlijk het nieuwe apparaat in de nieuwe supermarkt de beschadiging niet accepteerde. Voor de zekerheid toch buiten de bank geprobeerd. Prima wat een opluchting! Raar verhaal hé! Raar maar waar. We hebben toch maar een nieuwe pas aangeschaft. Mede reizigers, nogmaals bedankt voor jullie medeleven, dus willen we jullie niet onthouden.

Hier vindt u de onlangs bij ons binnengekomen reacties op onze Stedenreis door Thüringen. Deze reis met hoogtepunten als bezoeken aan de steden; Gera, Weimar en Dresden en bijzondere excursies vond plaats in April. Reactie op de reis:  Prima reis! Één minpuntje: mijn bij de laatste stop gekochte zomerpetje is blijkbaar door niemand gevonden in de bus. Jammer! Reden voor de reis: Goede verzorging door ons "Trio" Reactie op de reis: De excursies waren erg vrijblijvend en onvoldoende informatie over de bezochte objecten. Verder starttijden te vroeg in de morgen en onvoldoende inschatting van tempo van reizigers en uithoudingsvermogen Reden voor de reis: Meer begeleiding met reizen en interessante excursies Reactie op de reis: Penta Hotel in Gera is goed. Maar in een 4-sterren hotel behoort het bediendend personeel niet rond te lopen in een slobberende spijkerbroek en T-shirt (dit is natuurlijk geen verwijt aan HartbrugReizen!) Reden voor de reis: Ik kreeg een brochure in de brievenbus en ik dachte: dat lijkt me wel wat Reactie op de reis: Ben heel erg tevreden over begeleiding + chauffeur! Reden voor de reis: Datum kwam ons goed uit. (géén hartpatiën).

Beste hartgenoten, Onze reis naar Zuid-Frankrijk zullen we niet gauw vergeten, het was de 10-daagse reis met de bus naar Cote `d Azur, we hadden ons na 1 1/2  jaar geen vakantie gehad te hebben door allerlei ziekenhuisopnames enz. er erg op verheugd. We reden van huis uit naar Horst (Limburg), waar de bus zou vertrekken, en konden onze auto daar op het terrein van de busmaatschappij binnen de hekken parkeren. We gingen op weg met een volle bus, en we werden voorgesteld aan onze chauffeur Wim, aan het verpleegkundig team Toos en Piet, die tevens uitstekend zorgde voor ons natje en droogje. Via Luik en de Ardennen reden we Frankrijk binnen, het weer was prachtig en na diverse stops onderweg kwamen we tegen de avond aan bij ons overnachtingsadres in de Bourgognestreek in de stad Dijon. De volgende dag reden we steeds dieper Frankrijk in via prachtige landschappen en steden en werd het steeds meer subtropisch, en kwamen eind van de middag aan bij ons Van der Valk hotel aan de Cote `d Azur in het dorpje St.Aygulf, de ligging van het hotel was fantastisch. De volgende dag gingen we met de bus naar het dichtbijgelegen Frejus, waar we de boulevard en de stad bekeken, het weer was prachtig met 27 graden, `s avonds terug in het hotel werden we getrakteerd op een heerlijk diner en daarna konden we nog even genieten van een heerlijke wandeling langs zee. De maandag zijn we (weer met de bus) naar de stad Nice geweest, we werden op de boulevard afgezet, waar al een treintje klaarstond waarmee we een rondrit door oud Nice maakten en naar een hooggelegen punt, waar men een prachtig uitzicht had over de stad Nice, na de treinrit hadden we nog uren de tijd om de boulevard en de  vele pleintjes  van Nice te verkennen. Dinsdag stond in het teken van een tocht naar de Grand Canyon van Europa, Gorges du Verdon, via een smalle weg en duizelingwekkende dieptes en prachtige vergezichten, kregen we boven in de bergen een lekke band, die op vakkundige wijze door een passagier (Lammert) en onze chauffeur Wim werd gewisseld voor de reserveband, via de prachtige Provence reden we verder naar een heel klein Frans dorpje in de bergen, St.Marie geheten. In dit dorpje begon voor mij de ellende, ik kreeg hoge koorts en kon moeilijk naar het toilet, maar werd zeer goed opgevangen door onze verpleegkundige Toos die mij een pilletje gaf, terug in het hotel voelde ik mij steeds slechter, Toos en Piet erbij gehaald, die daarna een dokter belden. Na onderzocht te zijn was zijn mening, naar het ziekenhuis, en daar gingen we in een taxi met Toos, Wim en mijn vrouw, chauffeur Wim die een aardig mondje Frans spreekt loodste ons naar accute opvang, ik werd op een soort brancard gelegd, en toen was het wachten, wachten, wachten het duurde uren voor er iets gebeurde, ja de koorts werd opgenomen (bijna 40), en eindelijk werd ik naar een kamertje gebracht waar ik alleen lag. Toos, Wim en mijn vrouw waren pas `s nachts 3.30 uur terug in het hotel. De volgende dag werd ik naar de afdeling Urologie gebracht, waar ik `s middags pas onderzocht werd, de grootste ellende was en is, ik spreek geen woord Frans en de zusters en doktoren (zelfs jonge) spreken geen woord Engels, dus alles gebeurde met handgebaren. Ondertussen werd via mijn mobiel regelmatig gebeld door Toos, Piet en Wim en door de voorzitter van Hartbrugreizen Jan van Overveld (die vloeiend Frans spreekt), hulde voor deze mensen, wat die allemaal niet voor mij gedaan hebben. Donderdagmiddag kwam de uitslag, en via een bezoekster die vloeiend Engels sprak, werd via de dokter en zusters mij meegedeeld dat ik een ontsteking aan de prostaat had en een anti biotica kuur kreeg en pijnstillers, ik zou de volgende dag (vrijdag) weer naar het hotel mogen, ondertussen had Jan van Overveld voor mij al de reisverzekering, de zorgverzekering, en eventueel via de Anwb alarmcentrale een vliegtuig of auto met chauffeur geregeld, ik hoefde mij om de papierwinkel geen zorgen te maken, fantastisch. Affijn, vrijdag `smorgens werd ik wakker, ging naar toilet, en (ik draag een ICD) ging mijn ICD af, een flinke schrik (schok) moest ik naar de afd. cardiologie, waar ik eindelijk een dokter trof die engels sprak, mijn ICD werd uitgelezen, en het bleek dat ik een hartslag boven de 200 gehad had, het bleek een ophoping van stress, vermoeidheid en koorts geweest te zijn (volgens de Franse arts) ik zou nog 1 dag op cardiologie moeten blijven, ik heb hem duidelijk kunnen maken dat ik dit niet wilde, omdat de bus de volgende zou vertrekken. Toen hij hoorde dat dat in 2 dagen zou gebeuren en met de nodige medicijnen kon ik (wat slapjes op de benen) gelukkig de thuisreis aanvaarden, het gaat nu gelukkig weer goed met mij, maar mijn dank gaat uit naar de zeer goede begeleiding in de bus, en Jan van Overveld. Een zeer bewogen reis, maar wel een heel mooie. Luuk en Truus Muntz Epse

28 juni 2011 Beste mensen van Hartpatienten Nederland, Het is vandaag precies een week geleden dat wij (mijn vrouw en ik) thuis kwamen van onze reis naar Praag. Het was voor ons de eerste keer dat wij met HartbrugReizen een reis maakten en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Voor ons was het een openbaring. Wij troffen het ook wel bijzonder goed vonden wij. Het was op de eerste plaats een leuk reisgezelschap. Er was helaas één dissonant in het gezelschap. Een alleenstaande vrouw deed herhaaldelijk pogingen om iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Het geduld en het fatsoen van alle anderen, het tactisch optreden van Piet en Toos en ook onze chauffeur Jan was bewonderenswaardig en zorgde ervoor dat de reis toch een geweldig succes werd. De aanwezigheid van Piet en Toos gaf ons zo’n veilig gevoeld dat wij onze zorgen wat betreft onze gezondheid (ik hartpatiënt en mijn vrouw kankerpatiënt)konden vergeten en daardoor volop konden genieten van een 8 daagse ontspannen vakantie. Wij willen ook een pluim steken op de hoed van onze chauffeur Jan. Al snel kwamen wij er achter dat hij moest op opboksen tegen de reputatie van een andere chauffeur genaamd Wim die een enorme duizendpoot moet zijn geweest en waaraan vele reisgenoten gewend waren. In de loop van de week bleek echter dat Jan behalve een zeer goede chauffeur eveneens een duizendpoot bleek te zijn. Hij was er wanneer het nodig was, kon improviseren en deed net als Piet en Toos enorm zijn best om het ons naar de zin te maken. Het trio vormde een geweldig begeleidingsteam en zorgde voor een gezellige en ontspannen sfeer. Naar onze mening was dan ook iedereen dik tevreden. Wij hadden de behoefte om op deze wijze onze waardring te laten blijken en zien erg uit naar een volgende reis met HartbrugReizen. Onze waardering gaat echter ook uit naar het vele andere goede werk waarvoor U zich inzet. Met vriendelijke groeten. Deze brief is ingestuurd door twee HartbrugReizigers die graag anoniem willen blijven.

Weer een week thuis, hoogtijd om u te laten weten dat wij hebben genoten van deze reis. Prima hotel, Hotel zur Post in Laaben, uitstekende kamer, goede bedden, uitstekend sanitair en een leuk balkonnetje. Prima hulp van de medische begeleiders Toos en Piet, die wij gelukkig niet persoonlijk hebben moeten inschakelen. Ook goede ordening van de reistijd door de voortreffelijke chauffeur- reisleider Wim Godin; het traject Roermond – Regensburg was wel lang maar was op de terugreis goed gepland. Smaakt naar meer, volgend jaar! Met vriendelijke groet, Ton & Elly

München: Ik was samen met twee dames die ik ken van de reis naar Wenen verleden jaar. Dat was gezellig! Hier ben ik al een aantal keren keer geweest, maar dit keer in een ander gedeelte. De klokkentoren was er nog vanouds, en we zijn nu in een kerk geweest die ik nog niet eerder gezien had. Wat een pracht! Lekker koffie gedronken! De ober die ons hielp vroeg waar wij vandaan komen. Toen ik zei dat we uit Nederland komen, probeerde hij wat Nederlandse woorden te spreken en dat was lachen geblazen. Salzburg: Daar hebben we met een bus eerst een gedeelte door het centrum gereden en daarna zijn we de stad in geweest. Leuke winkels, maar ook mooie gevels en smalle steegjes. Ik wil altijd graag mooie kerken bekijken en daar hadden de dames gelukkig geen bezwaar tegen. Dan het geboortehuis van Mozart. Het lijkt wel of dat er elke dag gepoetst wordt, zo mooi is het! Toen zijn we weer met een mooie rit binnendoor terug gegaan naar het hotel. Dan het kasteel 'Neuschwanstein'. Om dat te bekijken zijn we met een paardenkoets naar boven gereden. Ik ben een aantal keer moeten stoppen om weer op adem te komen, want trappen lopen ben ik totaal niet gewend. Maar je moet er nu eenmaal wat voor over hebben om het allemaal te bekijken. En dat met uitleg van een gids. De schilderijen waren vrij donker en er kwam bijna geen licht naar binnen omdat er rolgordijnen hingen. Gelukkig gaf de gids duidelijke uitleg over deze schilderijen. Dit was bij het kasteel 'Köningschloss Herrenchiemsee' wel anders. Daar zijn we ook met een koets naar boven gereden. Het was zo groot! Gelukkig kon ik met een lift naar boven want ik had last van mijn knie. De boottocht die we hebben gemaakt over de plas was ook mooi met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Dan Irschenberg, waar we in 2009 ook zijn verbleven, met een mooi kerkje dat we nu ook weer hebben bezocht, en daarna een heerlijke koffie met Himmliche Torte hebben gedronken én nog wat hebben gegeten. Het was heerlijk! We zijn ook nog langs een hotel gereden waar we tijdens een eerdere reis zijn geweest. Al met al, de dagen zijn weer om gevlogen. Veel gezien met uitleg van Wim erbij. Deze reis naar Beieren was mooi, leuk en gezellig! Bep van Os